προήλθε από την ένωση του εμπρόθετου προσδιορισμού επί + κεφαλής > σε μία λέξη: επικεφαλής
Είναι αυτός που βρίσκεται στο κεφάλι (του συλλόγου, της κίνησης, της πορείας κ.λπ.), ο αρχηγός, ο ηγέτης.
Κλίνεται μόνο το άρθρο (ο, του, τον...), το επίρρημα μένει άκλιτο:
ο επικεφαλής, του επικεφαλής, τον επικεφαλής, οι επικεφαλής κ.λπ.
(όπως λέμε: ο επάνω κόσμος, του επάνω κόσμου - το επίρρημα "επανω" δεν κλίνεται παρά μόνο το άρθο που το συνοδεύει. Παρόμοια και: ο πλησίον, του πλησίον, τον πλησίον)
Είναι προφανώς λάθος «τον επικεφαλή» που ακούμε, να προσέχουν, ειδικά οι μορφωμένοι… και από τηλεοράσεως.
