Είναι κάτι σκιές ευλογημένες

πιο κι από το φως της άνοιξης, κάτι σκιές

που όλες τις μέρες σου θάθελες μαζεμένες

εκεί να τις κρατήσεις, κάτω απ’ τις σκιές,

απ’τις σκιές τις τρισευλογημένες.

Άλλος θα πει για τη σκιά μιας άσπρης εκκλησιάς

κι άλλος για τη σκιά που ρίχνει

ένας μεγάλος βράχος στη θάλασσα!

Μα εγώ τη σκιά της φυλλωσιάς θέλω

που στην καρδιά της τραγουδούν αηδόνια τυφλά κι αθάνατα

και λεν για τα παλιά, τα παιδικά μας χρόνια,

που τα ζωντάνευαν της μάνας τα φιλιά.

Και να η δική μου σκιά ποια θέλω νάναι:

Μια νέα γυναίκα ορθόκορμη ,λεπτή,

έτσι εγώ τη μητέρα μου πρωτοθυμάμαι,

την πιο μεγάλη σκιά μες το νησί!

Ω σκιά μου, ευλογημένη της μητέρας,

ζεις μες στο χρόνο, ζεις μες την ψυχή,

από το πρώτο φως, της πρώτης μέρας,

ως την ώρα του χάρου σκιά μου εσύ,

με προστατεύεις σαν ουράνιος θόλος,

με ζεσταίνεις σαν χάδι Παναγιάς,

γλυκός κι’αγαπητός ο κόσμος όλος

γίνεται, όταν εσύ μας ευλογάς μητέρα

 και τη σκιά σου γύρω απλώνεις.

Μεγάλωσα. Όμως για σε παιδί!

 Να με μαλώσεις πάλι και να μου πεις:

 «όταν θα μεγαλώσεις»…

(Για την αντιγραφή: Φανή Κουτούζη)