Φυσικά μια σιωπή μπορεί να σημαίνει πολλά. Μπορεί να είναι μια μυστηριώδης αλλά και πολύ εύγλωττη αντίδραση, σχεδόν εκκωφαντική σε κάποιες περιπτώσεις. Ίσως να κρύβει την αίσθηση του deja vu, του έργου που ήδη έχουμε ξαναδεί να επαναλαμβάνεται πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας. Ίσως να προσπαθεί μάταια και επίμονα να αγνοήσει το τέλμα, που δείχνει να μας περικυκλώνει απειλητικά με την κρυφή ελπίδα ότι έτσι το ξορκίζει… Ίσως να υπονοεί μια γενικότερη αίσθηση ματαίωσης και απαξίας για συγκεκριμένες καταστάσεις. Ίσως απλά να δηλώνει την απουσία ουσιωδών ερεθισμάτων, ταυτόχρονα με την πληθώρα άχρηστων πληροφοριών, τις οποίες προτιμά κανείς να αποβάλει αντί να τις επεξεργαστεί, αποφεύγοντας έτσι την τοξικότητα του ευτελούς περιεχομένου τους.
Όπως και να έχει, η σιωπή και η συνακόλουθη αποστασιοποίηση από την έκφραση, μπορεί να αποτελέσει μια δημιουργική διαδικασία, μέσα από την οποία έχει κανείς την ευκαιρία να αξιολογήσει, με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, πρόσωπα και καταστάσεις και με καθαρό βλέμμα να προχωρήσει πιο πέρα.
Και το πιο πέρα στην παρούσα φάση, τυχαίνει να συμπίπτει με μια εκλογική αναμέτρηση που βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής και που αφορά και απασχολεί όλους μας. Επανέρχεται όλο και συχνότερα, σχεδόν μονοπωλεί πλέον το ενδιαφέρον και τις συζητήσεις στις κοινωνικές μας συναναστροφές. Πολύ λογικό και επόμενο άλλωστε, αφού καλούμαστε να επιλέξουμε τα πρόσωπα που θα παίξουν τον πρωτεύοντα ρόλο για τα επόμενα χρόνια στις αποφάσεις που θα ληφθούν και εν πολλοίς θα καθορίσουν το μέλλον και την πορεία του τόπου μας, είτε σε τοπικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αναφαίρετο δικαίωμα και θεμελιώδης υποχρέωση του καθενός από εμάς, πέρα από τις μεγαλοστομίες και τα βαρύγδουπα περί κυρίαρχου λαού-που κανένας δεν πιστεύει- είναι να μεταφέρει κανείς την άποψη, τη θέση, τον προβληματισμό, την πρόταση εν τέλει που διατυπώνει στις καθημερινές του συζητήσεις, μέσα στην κάλπη. Ζούμε σε μια εποχή που οι πληροφορίες βρίσκονται παντού, σε τέτοιο σημείο, που και να θέλει κανείς δεν μπορεί πια να τις αποφύγει. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία δικαιολογία. Είμαστε όλοι γνώστες και κοινωνοί του τι ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, γνωρίζουμε πολύ καλά πρόσωπα και καταστάσεις και οφείλουμε να πάρουμε θέση ενεργά και αποφασιστικά σε όσα μας αφορούν και διαμορφώνουν την δική μας πραγματικότητα.
Πριν όμως διπλώσουμε το μαγικό χαρτάκι μπροστά στην κάλπη, θεωρώ ότι θα πρέπει να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία προσωπικής και εσωτερικής αυτό-κάθαρσης προκειμένου να απαλλαγούμε από χρόνιες ασθένειες και ενοχλητικά ζιζάνια, που ενίοτε μας ταλαιπωρούν και μοιραία θολώνουν την κρίση μας.
Να απαλλαγούμε κατ΄ αρχήν από την αρρώστια του καναπέ και του «δεν βαριέσαι». Δυστυχώς δεν υπάρχει το δεν με ενδιαφέρει και δεν παίρνω θέση. Αν δεν πάρεις θέση εσύ, θα πάρει κάποιος άλλος για σένα κι αυτό ίσως να μην είναι και ότι καλύτερο.
Να αποβάλουμε την κάθε είδους ισοπέδωση του στυλ «όλοι είναι ίδιοι», που φυσικά πάντα ευνοεί…τον χειρότερο και αδικεί τους καλύτερους. Δεν είναι όλοι ίδιοι και καλό θα είναι να το ψάξουμε και να το διαπιστώσουμε πριν να είναι πολύ αργά. Υπάρχουν ικανοί και μη. Υπάρχουν προτάσεις και μη-προτάσεις. Υπάρχουν υποσχέσεις αλλά και διαψευσμένες ελπίδες. Όλα αυτά είναι γύρω μας και περιμένουν να ανοίξουμε τα μάτια και να τα δούμε.
Να πολεμήσουμε την κακώς νοούμενη «υποχρέωση», που συντηρείται και συντηρεί τις πελατειακές σχέσεις κάθε είδους. Έχουμε όλοι κοινωνικές επαφές, είμαστε οι περισσότεροι γνωστοί σε τοπικό επίπεδο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο γνωστός μας ή αυτός που μας βοήθησε κάποια δεδομένη στιγμή όταν ίσως χρειάστηκε, είναι και ο καταλληλότερος για να αναλάβει επάξια οποιαδήποτε θέση ευθύνης την επόμενη μέρα και να ανταποκριθεί στο ρόλο του με επιτυχία.
Τέλος, θα πρέπει να απομονώσουμε εντελώς κάθε μορφής ψηφο-dealers από αυτούς που το παίζουν πάτρωνες και κομματάρχες, εκείνους τους παλιούς Γκόρτσους των ελληνικών ταινιών, που με άνεση και μοναδική μαεστρία επιδίδονται στο να διοχετεύουν ψήφους που έχουν στην «επιρροή» τους προς διάφορες κατευθύνσεις, ανάλογα φυσικά με τα δικά τους προσωπικά -και ενίοτε σκοτεινά-συμφέροντα. Καιρός είναι, νομίζω, να εκλείψει πια αυτό το είδος θλιβερών δεινοσαύρων, μιας και τους έχει ξεπεράσει η εποχή .
Κάπως έτσι νομίζω μπορούμε και πρέπει να διασφαλίσουμε μια καθαρή απόφαση και ανεπηρέαστη φωνή μπροστά στις κάλπες που στήνονται ήδη. Τουλάχιστον, αν είναι να μιλήσουμε ας μιλήσουμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος και αλήθεια.
Κι ας πούμε κάτι που να αξιζει για όλους.
