αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες. Και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Για την Ελλάδα εσωτερικό δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής που να προδικάζει πως το 2014 θα είναι πιο εύκολο ή λιγότερο επικίνδυνο από το 2013. Τουναντίον. Η χώρα καθόλου δεν ξεπεράσει τις δυσκολίες, ούτε έχει διαφύγει τους κινδύνους. Σε κάθε επίπεδο: οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό. Πολύ περισσότερο όταν η άνοδος λαϊκίστικων κομμάτων που με τον χυδαία και ανεξέλεγκτα δημαγωγικό λόγο και την ανεύθυνη στάση τους είναι δυνατόν να υπονομεύσουν την πορεία της χώρας και να δυναμιτίσουν τις προοπτικές της.
Βαρύς όμως είναι ο ουρανός και στο διεθνές περιβάλλον. Δεν είναι μόνο οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που σήμερα είναι κυρίαρχες στην ευρωπαϊκή σκηνή και οι εμφανώς ανεπαρκείς στην διαχείριση της κρίσης ευρωπαϊκές ηγεσίες. Είναι και το πιθανότατο ενδεχόμενο από τις ερχόμενες ευρωεκλογές να προκύψει, για πρώτη φορά τόσο ισχυρό το μέτωπο των ευρωσκεπτικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων με ό, τι δυστυχώς συνεπάγεται η εξέλιξη αυτή.
Με αυτά τα δεδομένα, εύλογη είναι η απορία για την σημασία που μπορεί οι ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές να έχουν και τις όποιες προοπτικές αυτές θα αναδείξουν. Και όμως. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ αναγκαίο και σημαντικό οι τοπικές κοινωνίες να αναδείξουν άξιες πλειοψηφίες ικανές και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις παρενέργειες και επιπτώσεις της κρίσης σε αυτές αλλά και να αποτελέσουν τον υπαρκτό αντίλογο και την ουσιαστική αντιπρόταση σε όλα και όσους συνέβαλαν να φτάσουμε στο σημερινό μας χάλι με αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση και των πολιτικών αλλά, ακόμα χειρότερα, της πολιτικής. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, μεσούσης της κρίσης, με ικανότητα, μεράκι και νοικοκυροσύνη, να δημιουργήσουν υποδομές κοινωνικής δραστηριότητας και παραγωγικής ανάπτυξης.
Όλα αυτά δεν είναι απλώς αναγκαία και σημαντικά όπως προανέφερα. Είναι και εφικτά. Και υπάρχουν παραδείγματα που το αποδεικνύουν όπως ο Δήμος Αθηναίων όπου, υπό την αθόρυβη αλλά αποτελεσματική ηγεσία του Δημάρχου Γ.Καμίνη, επιτεύχθηκε έργο μοναδικό όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και για τα διεθνή προκαλώντας σχόλια θαυμασμού από το εξωτερικό για την συνετή και ρηξικέλευθη διαχείριση του Δήμου με την οποία κατάφερε, υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες και με ένα έναν Δήμο χρεωμένο μέχρι τον λαιμό, και να νοικοκυρέψει τα οικονομικά μη χρωστώντας δεκάρα και να οργανώσει τις υπηρεσίες του Δήμου προσφέροντας άψογες υπηρεσίες και να παράγει κοινωνικό έργο δημιουργώντας μέχρι και νέους βρεφονηπιακούς σταθμούς σε πρότυπη βάση. Βεβαίως, για να τα καταφέρει όλα αυτά χρειάστηκε να έρθει σε ρήξη με τις κατεστημένες και συντεχνιακές αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές που λέγαμε παραπάνω καθώς, ως γνωστόν, ‘ομελέτα, χωρίς σπασμένα αυγά, δεν φτιάχνεις’.
Και δεν είναι μόνο ο Καμίνης. Είναι και ο Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη, ο Π. Σκοτινιώτης στον Βόλο, ο Γ. Δημαράς στην Πάτρα, ο Φ. Φίλιος στα Γιάννινα και άλλοι. Όμως, όλοι αυτοί, πέρα απ’ την ικανότητα, την αποτελεσματικότητα και την νοικοκυροσύνη, έχουν και κάποια άλλα επιπλέον, κοινά, χαρακτηριστικά. Έχουν όραμα για την πόλη τους και την κοινωνία. Είναι νεωτεριστές, καινοτόμοι και μεταρρυθμιστές. Και έχουν την τόλμη να λένε τα πράγματα με τα’ όνομά τους πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά.
Κατά συνέπεια, το επιχείρημα της οικονομικής στενότητας λόγω κρίσης προκειμένου να εξηγηθεί η μη απόδοση έργου καταρρέει καθώς μοναδικό σκοπό έχει να καλύψει την ποικιλότροπη ανεπάρκεια αυτού που το επικαλείται.
Η Κάλυμνος έχει πολλά, μεγάλα και χρόνια προβλήματα. Το μεγαλύτερο όμως από όλα τα προβλήματα του νησιού είναι άϋλο. Και έχει να κάνει με την νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί και κυριαρχεί στο νησί με βασικό υπαίτιο γι’ αυτό τον κ.Διακομιχάλη και την παρέα του που τους θεωρώ τους μοιραίους παράγοντες για την παρακμή που βιώνει το νησί χρόνια τώρα. Η εξάλειψη λοιπόν της ‘κουλτούρας Διακομιχάλη’ είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που θα κρίνει και τόσα ‘απίδια’ έχει ο σάκος του καθενός.
Θεωρώ σημαντικό ο Γ.Μαστροκούκος και η Παράταξή μας, θα πρέπει, πάση θυσία, να αποφύγουμε να χαθούμε στο πέλαγος των πολλών προβλημάτων από τα οποία πάσχει το νησί. Αντίθετα, θα πρέπει και να τα ιεραρχήσουμε κατάλληλα και εστιάσουμε στα βασικότερα ανά άξονα αντιμετωπίζοντάς τα αποτελεσματικά. Και αν το κάνουμε αυτό, αν δηλαδή καταφέρουμε να δώσουμε λύση σε πέντε, έστω, προβλήματα, η επιτυχία μας θα είναι μοναδική και άνευ προηγουμένου.
Επιχειρώντας μία βασική καταγραφή, ιεράρχηση θα έλεγα πως τα προβλήματα του νησιού ταξινομούνται σε έξη άξονες με βασικότερα ανά άξονα προβλήματα τα εξής:
Υποδομές: Λιμάνι, Αποχέτευση ομβρίων, Ύδρευση
Καθαριότητα, Περιβάλλον: Διαχείριση Απορριμμάτων.
Οικιστικά, Πολεοδομία, Χωροταξία: Επανάκτηση του δημόσιου χώρου απ’ τα τροχοφόρα, αντιμετώπιση προβλήματος θορύβου, οικιστικό αλαλούμ και αυθαιρεσία.
Κοινωνικά Θέματα: Ναρκωτικά, Ανεργία.
Πολιτισμός: Δημιουργία χώρου Πολιτισμού.
Παραγωγικότητα, Οικονομία, Τουρισμός: Ζητούμενο είναι η ανάπτυξη. Ποια όμως ανάπτυξη; Άλλωστε, η νεοελληνική εκδοχή της ανάπτυξης υπήρξε συνώνυμη της καταστροφής και αυτός ήταν ένας απ’ τους λόγους που εξηγούν το σημερινό μας χάλι. Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με αυτόν τον όρο και να αναζητήσουμε, στα πλαίσια ενός δικού μας Σχεδίου Ανασυγκρότησης και με γνώμονα την φροντίδα για το περιβάλλον και την αισθητική του νησιού, την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των δυνατοτήτων του νησιού. Θα επανέλθω αναλυτικότερα σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχει άλλωστε ενεργή σχετική πρότασή μου για την διενέργεια συνεδρίου με θέμα ‘Ποια Κάλυμνο θέλουμε;’ Επιπλέον, η λύση των προβλημάτων που προανέφερα συνιστά από μόνη της ανάπτυξη.
Πιστεύω πως ο Γ.Μαστροκούκος είναι σε θέση να κάνει όλα αυτά που πρέπει για να προκόψει το νησί. Και ο ίδιος αλλά και η παράταξή του στην οποία συμμετέχουν άτομα ικανά που εκπροσωπούν ισόρροπα και αντιπροσωπευτικά όλο το κοινωνικό και επαγγελματικό φάσμα της Καλύμνικης κοινωνίας.
Με αυτές τις σκέψεις, συντάσσομαι με τον Γ.Μαστροκούκο και την παράταξή του με θέρμη και σκοπό να επιτελέσουμε χρήσιμο έργο για το καλό του νησιού μας με σκοπό να ολοκληρώσουμε αξιοποιώντας την προηγούμενη εμπειρία και με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, όσα ξεκίνησε η παράταξη αυτή υπό την ηγεσία του Γ.Ρούσσου.
Πιθανόν, βέβαια, κάποιοι να αναρωτηθούν γιατί δεν συνεργάζομαι με κάποια άλλη, νεόκοπη παράταξη με κύριο χαρακτηριστικό της τον χαμηλό μέσο όρο ηλικίας. Η απάντηση είναι πως δεν θεωρώ το νέο ή το ‘φρέσκο’ ή το άφθαρτο οπωσδήποτε ζήτημα ηλικίας αλλά απόψεων. Είναι ζήτημα συγκροτημένου οράματος, σύγχρονης και καινοτόμου αντίληψης, ικανότητας σύνθεσης, ήθους, τόλμης και αποφασιστικότητας για ριζοσπαστικές τομές και αλλαγές.
Απ’ την άλλη, ευχής έργον θα ήταν αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις συνεργασίας στην βάση ενός minimum, κοινά αποδεκτού προγράμματος ανασυγκρότησης του νησιού. Είναι κάτι που υποστηρίζω από μακρού και έμπρακτα, όχι μόνο αναφορικά με την Κάλυμνο αλλά γενικότερα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα αλλά και στο νησί μας, η κουλτούρα αυτή δεν υπάρχει. Ίσως γιατί, επίσης δυστυχώς, λείπουν οι σχετικές προϋποθέσεις.
Κηφισιά 05/02/2014
