Kάτι με πιάνει τέτοιες μέρες και σκέφτομαι, ένα κουσούρι που έχω από παλιά και δεν λέει να με εγκαταλείψει, όπως ο πόνος επανέρχεται στο γνώριμο του σημείο κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.

  Κι όπως αλλάζει ο καιρός, αλλάζει κι ο Χρόνος κι αλλάζουμε μαζί του κι εμείς λίγο –πολύ είτε το θέλουμε είτε όχι. Νέοι στόχοι, νέα όνειρα, ή και παλιά ανακυκλωμένα, πολλές ελπίδες, ακόμα πιο πολλές ευχές και πάει λέγοντας. Πόσες από αυτές τις ευχές που απλόχερα μοιράζουμε τέτοιες μέρες, πραγματοποιούνται τελικά, δεν ξέρω. Πόσο εξαρτάται από εμάς τους ίδιους αν θα πραγματοποιηθούν τελικά , αυτό κι αν δεν το ξέρω !

  Άλλωστε για άλλη μια φορά έχω την υποψία ότι όσο κι αν το ευχηθούμε και φέτος, ο νέος χρόνος δεν θα είναι μόνο καλός, όπως κι αυτός που έφυγε δεν ήταν μόνο κακός, να μην τον αδικήσω τελείως... Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα έρθει η αγάπη και η ειρήνη σε όλο τον κόσμο και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα παιδάκια που θα πεινάνε και θα κρυώνουν, ενώ δεν φταίνε σε τίποτα.

  Όχι δεν έχω καμία πρόθεση να χαλάσω «τη γιορτή» μέρες που είναι, ούτε υποφέρω από αθεράπευτη κρίση απαισιοδοξίας. Κρίση ρεαλισμού θα την έλεγα μάλλον, από αυτές που –σπανίως- μου συμβαίνουν όταν αναρωτιέμαι για παράδειγμα, γιατί αφού είμαστε τόσο καλοπροαίρετοι κι ευχόμαστε όλοι με τόσο ζήλο τέτοιες μέρες, αυτά που ευχόμαστε…μένουν σχεδόν πάντα ευχές. Οπότε λέω δεν μπορεί, κάτι άλλο θα πρέπει να συμβαίνει και μας το κρύβουν. Μια αλήθεια πιο βαθιά, κρυμμένη ίσως στα βάθη των αιώνων...

  Κι αν θυμηθώ τους αρχαίους τραγικούς, με τους οποίους είμαστε φίλοι από παλιά, το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο βαρύ, διαχρονικό κι αναπάντητο για το ποιος αποφασίζει τελικά για την πορεία της ζωής. Είναι άραγε ο ίδιος ο άνθρωπος με τη λογική, τις δυνάμεις και την ισχυρή του βούλησή  που καθορίζει το μέλλον του, ή μήπως υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που τον καθοδηγεί σε μια πορεία ήδη προδιαγεγραμμένη, στην οποία ο ίδιος φαίνεται να έχει πολύ λίγα περιθώρια παρέμβασης τελικά;

  Είναι αρκετές οι προσωπικές μας δυνάμεις  για να διαμορφώσουν τη ζωή μας όπως ακριβώς την ονειρευόμαστε και την σχεδιάζουμε, ή είμαστε απλώς «όργανα» μιας πανάρχαιας νομοτέλειας, καταδικασμένοι να ακολουθούμε τα βήματα που ορίζει για μας ένας Θεός, μια μοίρα, ένα κισμέτ... Αρκεί πάντα η λογική μας και ένα master plan, για να μεγαλουργήσουμε ή μήπως υπάρχουν άλλες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στην πορεία και μπορεί να μας χαλάσουν τη συνταγή;

  Ή αλλιώς, όπως το θέτει ο ιδιοφυής κι αγαπημένος μου Γούντι Άλλεν στη γνωστή ταινία –από όπου και ο τίτλος δανεισμένος από την ορολογία του τένις- υπάρχει εκείνη η στιγμή στο παιχνίδι όπου η μπάλα μπορεί να περάσει το δίχτυ και να κερδίσεις, ή να μην το περάσει κι απλά να χάσεις... Όσο κι αν το θέλησες, όσο κι αν το προσπάθησες, όσο καλός παίχτης κι αν είσαι τελικά…. Εδώ μάλλον κρύβεται ο θρίαμβος του τυχαίου. Κι όσο ενοχλητικό κι αν είναι, το μόνο που σου μένει εκείνη τη στιγμή, είναι απλά να το δεχτείς. Ένας παράγοντας που κάποιες φορές υποτιμούμε πόσο καθοριστικός μπορεί να αποδειχθεί για την πορεία ενός παιχνιδιού,  όπως αυτού της ζωής μας .

   Τέλος πάντων, δεν θα επιχειρήσω τώρα φυσικά σε καμία περίπτωση να δώσω απαντήσεις στα αμείλικτα και πανάρχαια υπαρξιακά ερωτήματα, τέτοια ευθύνη δεν αναλαμβάνω εν όψει 2014.

  Απλά μου έρχεται στο μυαλό κάτι που διάβασα πολύ πρόσφατα κι αποτελεί ούτως ή άλλως την καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να υπάρξει κι ίσως το καλύτερο όπλο για να αποδεχθεί κανείς και να απαντήσει ισάξια στις προκλήσεις μιας νέας χρονιάς που μας περιμένει και -κυρίως- στους αστάθμητους παράγοντες που ενίοτε μας χαλάνε τα σχέδια και παίζουν θρασύτατα με τα νεύρα μας : «Μην καταδέχεσαι να ρωτήσεις αν θα νικήσουμε, ή αν θα νικηθούμε. Απλά πολέμα…»  Ο Καζαντζάκης σε όλο του το μεγαλείο, πάντα ανυπέρβλητα διαχρονικός και επίκαιρος.

Καλή Χρονιά σε όλους και καλές αντοχές.