Δεν ξέρω πόσοι πέρασαν φέτος ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι...

   Δεν είμαι καν σίγουρη αν υπάρχουν ακόμα εκείνα τα καλοκαίρια, όπου το μόνο που μας απασχολούσε ήταν ο ήλιος, η θάλασσα άντε και τα παγωτά… Ίσως και τότε να ζούσαμε σε μια ψευδαίσθηση ξεγνοιασιάς και ασφάλειας, που απλά διαλύθηκε με τη μετάβασή μας στον θαυμαστό κόσμο της ενήλικης πραγματικότητας.

   Εν πάσει περιπτώσει, το καλοκαίρι  έτσι όπως ήρθε έφυγε κιόλας. Με ένταση σε όλα τα μέτωπα, με αναστάτωση σε όλα τα επίπεδα, με κινητικότητες και διαθεσιμότητες, με απολύσεις και περικοπές. Μόνο χαλαρό και ξέγνοιαστο που δεν ήταν πάντως.

   Η τράπουλα ξαναμοιράζεται σε όλα τα επίπεδα, το σκηνικό αλλάζει παντού, τα δεδομένα αλλάζουν σχεδόν σε κάθε τομέα της ζωής μας και καθένας προσπαθεί από κάπου να κρατηθεί και να επαναπροσδιορίσει τη θέση και την υπόστασή του.

   Θεωρητικά, κάθε αλλαγή είναι –συνήθως- καλή. Δίνει στα πράγματα και τις καταστάσεις μια νέα δημιουργική ώθηση, ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα  και οδηγεί στην κατάκτηση νέων κορυφών, φέρνοντας έναν πολύτιμο αέρα ανανέωσης. Συνήθως…

   Δεν είμαι σίγουρη όμως κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό, όταν επιβάλλεται μέσω της νέας γνώριμης μεθόδου του «ξαφνικού θανάτου». Όταν η όποια αλλαγή που αφορά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες εξαγγέλλεται και εφαρμόζεται μέσα σε μια νύχτα, χωρίς κανένα υπόβαθρο, χωρίς εναλλακτικές, χωρίς δεύτερη κουβέντα και –πολύ φοβάμαι- χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό. Εδώ απλά, δεν υπάρχει πια χρόνος και γι αυτό δεν υπάρχουν  και Plan- B. Απλά φεύγεις κι όπου σε βγάλει.

   Κι έρχεται ένας Σεπτέμβρης όπου συνήθως ξαναζεσταίνεται η κρατική μηχανή, και τα σχολεία ανοίγουν. Μόνο που φέτος η κρατική μηχανή βρίσκεται σε στάδιο παράλυσης, τα σχολεία άνοιξαν απλά και μόνο για να κλείσουν και όλες οι επαγγελματικές τάξεις είναι στον δρόμο διεκδικώντας μια χαμένη αξιοπρέπεια αν μη τι άλλο… Μια αναταραχή σε όλα τα μέτωπα της εργασίας και της εκπαίδευσης, που δεν ξέρω πια κατά πόσο συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων του όποιου μνημονίου, στην ανάπτυξη και πάνω απ΄όλα στο .…πρωτογενές πλεόνασμα.

   Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ο εξορθολογισμός ήταν και είναι απολύτως απαραίτητος  σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης, όπως ακριβώς και στην εκπαίδευση, σε αυτή τη χώρα που επί δεκαετίες ολόκληρες λειτουργεί με τριτοκοσμικές διαδικασίες και δήθεν ευρωπαϊκό περίβλημα. Πώς όμως μπορείς να μεταλλάξεις από τη μια στιγμή στην άλλη μια χώρα και να την μετατρέψεις από μπανανία σε Ελβετία; Μακάρι να ήταν τόσο απλό ! Οι βεβιασμένες κινήσεις δημιουργούν μοιραία έντονες αντιδράσεις και πυροδοτούν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη , όχι άδικα πάντως.

   Κι αναρωτιέμαι αφελώς…Όταν διαλύεις την εκπαίδευση μιας χώρας με το όποιο σκεπτικό, τις όποιες αιτίες ή αφορμές ίσως καλύτερα, πού ακριβώς την οδηγείς; Σε ποια πρόοδο και ποια ανάπτυξη; Σε ποια άνθιση και ποια ανταγωνιστικότητα;  Τι θέση της αναγνωρίζεις και της επιφυλάσσεις στη νέα πραγματικότητα ;

   Δεν θα προχωρήσω σε υπερβολικά σενάρια και θεωρίες συνομωσίας από αυτές που δήθεν «απεργάζονται τα ξένα κέντρα» για τον αφελληνισμό της χώρας και άλλα ρομαντικά. Όχι γιατί δεν τα απεργάζονται, αλλά γιατί μια χαρά τα έχουμε καταφέρει και μόνοι μας να απαξιώσουμε τη χώρα και τους εαυτούς μας, να υποβαθμίσουμε την παρεχόμενη εκπαίδευση, να συρρικνώσουμε ένα σπουδαίο πολιτισμό και να καταλήξουμε εν τέλει θλιβερό απολίθωμα μιας άλλοτε ηγεμονικής παρουσίας. Τι άλλο έχει μείνει να κάνουν τα «ξένα κέντρα» δηλαδή, εκτός από το να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελος τους. Και αυτό κάνουν.

   Παρόλα αυτά, αν πιστέψω τον Ηράκλειτο, ο Πόλεμος είναι πατέρας όλων. Που σημαίνει απλά ότι αυτή η αναταραχή, η σύγκρουση, η πάλη του παλιού με το νέο, μπορεί τελικά να οδηγήσει σε άλλες ισορροπίες και σε μια νέα βελτιωμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Όσο αυτό είναι δυνατό να γίνει. Με πόνο και θυσίες βέβαια, αυτό νομίζω το έχουμε εμπεδώσει ήδη.

  Οι μεταβατικές περίοδοι στην ιστορία, δεν αφήνουν πίσω τους ίχνη και συνήθως προετοιμάζουν το έδαφος για κάτι καλύτερο που ακολουθεί.

  Με λίγα λόγια, αν την βγάλουμε καθαρή μέσα από αυτή την μετάβαση, μπορεί και να τα καταφέρουμε .