Το κυριακάτικο ημερήσιο δρομολόγιο του «Διαγόρας», με ώρα αναχώρησης από Πειραιά οκτώ το πρωί και άφιξη στην Κάλυμνο εφτά το απόγευμα, χωρίς το συνηθισμένο και απεχθές ξενύχτι, ήταν το κίνητρο. Στο βάθος βέβαια φώλιαζε η αποθυμιά της ατμόσφαιρας του πλοίου, η ανάσα του θαλασσινού αγέρα, η επιστροφή στο μέσο συγκοινωνίας μιας ολόκληρης ζωής.
Όλα, στις αποβάθρες του Πειραιά, τα βρήκα όπως τα άφησα πριν μερικά χρόνια. Ορατές όμως και οι διαφορές. Κυριακάτικο πρωινό, μέσα Ιούλη, περίοδος θερινών διακοπών, ώρα αναχώρησης των πλοίων για Κρήτη και Δωδεκάνησα και ο ντόκος θυμίζει μέρες χειμωνιάτικες. Μετρημένες οι νταλίκες με τις θεαματικές μανούβρες της επιβίβασης, λιγοστά και τα Ι. Χ. για είσοδο στο πλοίο. Χαμένες στις μακρινές αγκαλιές του παρελθόντος οι ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων, που κάποτε συνωστίζονταν για επιβίβαση ντάλα καλοκαίρι, οι διαπληκτισμοί για τη σειρά προτεραιότητας μη μείνουν απέξω, ο συνωστισμός ανθρώπων και χειραποσκευών. Μαγική εικόνα και το γνώριμο ταβατούρι της καλοκαιρινής εξόδου, σε περασμένες εποχές επίπλαστης ευημερίας. Μα έτσι δεν είναι παντού, σε όλες τις μορφές της προσβεβλημένης από την επιδημία της οικονομική κρίση ζωής μας, αναρωτήθηκα απαντώντας καταφατικά στην μοναχική ρητορική μου ερώτηση.
Σεργιανίζω στα σαλόνια του πλοίου, ψάχνω δεξιά κι αριστερά για μια ήσυχη γωνιά. Ξαναβρίσκω τις παλιές γνώριμες εικόνες: Παρέες απλωμένες στους καναπέδες πίσω από τραπεζάκια κατάφορτα με καφέδες, μπουκαλάκια νερό, σνακς και σάντουιτς. Βαριεστημένες μαμάδες νταντεύουν παιδιά και νεαροί φοιτητές τιτιβίζουν με συμφοιτήτριες στο γνωστό ανέμελο στυλ της νεανικής μακαριότητας. Στο πιο πέρα τραπεζάκι η απλωμένη τράπουλα με τη «μπιρίμπα» και τα ζωηρά ξεφωνητά παικτών και θεατών θυμίζουν εικόνες συνοικιακού καφενείου.
Ανεβαίνω τις σκάλες προς το αίθριο του πλοίου, το κατάστρωμα. Ένα πολύχρωμο πλήθος, γυναικείο και ανδρικό, καπνιζόντων και μη, πάσης ενδυματολογικής παραλλαγής και χρώματος, από καυτά σορτς μέχρι παρδαλές, άχαρες, βερμούδες, απλώνονταν στους ξύλινους καναπέδες και τις καρέκλες. Εδώ κυριαρχούσε το πλήθος το ξένων τουριστών, κάτω στα σαλόνια πλειοψηφούσαν οι Έλληνες επιβάτες.
Σε μια γωνιά του καταστρώματος καμιά δεκαριά ξανθά κορίτσια, προφανώς από τις χώρες του βορά, απολάμβαναν το μεσογειακό ήλιο ξαπλωμένες κατάχαμα. Θυμήθηκα παλαιότερα χρόνια, εποχές καλοκαιρινών ταξιδιών, όταν το κατάστρωμα του «MIMIKA L» έμοιαζε με πολυσύχναστη πλαζ. Ξανθές νεράιδες του βορά ξεκινούσαν τη σχέση τους με τον ελληνικό ήλιο μέσα από το βαπόρι. Γδύνονταν και ξάπλωναν στο κατάστρωμα αφημένες στο χάδι και τη ζεστασιά του. Ένα βαπόρι φορτωμένο με ξανθιά πανέμορφα κορίτσια ήταν ότι καλύτερο φορτίο μπορούσε να ονειρευτεί ένα πλοίο. Για να πας να πάρεις έναν καφέ έπρεπε να δρασκελίσεις δεκάδες ξαπλωμένα κορμιά. Έχωνες προσεκτικά το πόδι σου ανάμεσα σε κάτασπρα μπούτια, σμιλεμένους λαιμούς και πολλές φορές ένιωθες τα μακριά μαλλιά να χαϊδεύουν τη γυμνή σου πατούσα.
Άφησα πίσω τους διαλογισμούς με το παρελθόν, ακούγοντας το σφύριγμα του καραβιού και την αναγγελία προσέγγισης στην Αστυπάλαια. Κάποιες από τις ξανθές σειρήνες ντύνονταν με γρήγορες κινήσεις, έκλειναν τα βιβλία τους και μάζευαν τα πράγματά τους για αποβίβαση. Πήγαιναν σ’ ένα ελληνικό νησί έτοιμες να επεκτείνουν τη σχέση τους, πέρα από τον ελληνικό ήλιο, με κάθε τι το ελληνικό.
Εγώ ανέβηκα στο βαπόρι για να ταξιδέψω στο παρελθόν, αυτές ταξίδευαν προς το μέλλον.
Κάλυμνος, Ιούλιος 2013. Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
