Με το που την έριξαν, άλλαξαν άρδην οι διαθέσεις. Καλά δεν έχουν πάρει κάποια μυρωδιά, το στενό πρωθυπουργικό επιτελείο και ο ηγέτης της χώρας, από τη νοοτροπία του Έλληνα; Σε ποια χώρα μεγάλωσαν και σε ποια κατοικούν;
Πάντως και εδώ επεκράτησαν οι αβασάνιστες και παραπλανητικές σκέψεις της τελευταίας στιγμής. Να τελειώνουμε με μια αμαρτωλή δημόσια υπηρεσία, που ο κομματισμός εξέθρεψε, να εκπληρώσουμε και το στόχο των απολύσεων των 2.500 υπαλλήλων από το δημόσιο που απαιτεί η τρόικα μέσα στον Ιούνιο. Όλα σκόρπια, στο πόδι, την τελευταία στιγμή, υπό την πίεση του χρόνου. Όλα αποσπασματικά, όπως περνούν από μπροστά μας στο τρέιλερ των τηλεοράσεων, στο κάτω μέρος της εικόνας, οι τίτλοι των ειδήσεων. Αλλά και όχι αναγκαστικά ασύνδετα μεταξύ τους.
Παρακολουθούσα προχθές τηλεοπτική συνέντευξη έμπειρου εφοριακού, με βαθμό διευθυντή. Εξηγούσε ήρεμα και με μεγάλη δόση πίκρας, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Το οποίο εάν εφαρμοστεί ως έχει, θα εξουθενώσει τους ήδη αδύναμους χωρίς να αγγίζει τα υψηλά εισοδήματα. Συγκράτησα μερικά ψήγματα από τα παραδείγματα που παρέθετε.
Προβλέπεται, για παράδειγμα, η κατάργηση του έκτακτου φόρου πολυτελούς διαβίωσης, βάσει τεκμηρίων, ο οποίος είχε αποδώσει περίπου 100 εκατ. Τα τεκμήρια ήταν τα γνωστά: θαλαμηγοί άνω των 6 μέτρων, αεροσκάφη, μεγάλες πισίνες, αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού. Γιατί άραγε εξέλιπαν οι λόγοι γι’ αυτήν την έκτακτη εισφορά; Ενώ, προφανώς, δεν εξέλιπαν οι λόγοι της έκτακτης εισφοράς επί μισθωτών και συνταξιούχων. Απορία βλακός.
Θέλετε κι’ άλλο παράδειγμα; Τον Μάιο του 2010, μαζί με το Μνημόνιο, είχε επιβληθεί φόρος επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων 20%. Το μέτρο άγγιζε τους μεγάλους καναλάρχες. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Συνεχώς αναβάλλεται η έναρξη είσπραξής του, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ο φόρος ακινήτων όμως, ακόμα και στην πρώτη κατοικία, θα εξακολουθεί να εισπράττεται, μέσω ΔΕΗ, μάλλον εσαεί.
Διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Πολλές, πάρα πολλές απ’ αυτές, είναι απαραίτητες. Πρέπει να γίνουν τώρα, μάλλον έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Η γενική αρχή των μεταρρυθμίσεων προσδιορίστηκε πριν ένα χρόνο με την απόφαση κατάργησης ή συγχώνευσης των περίπου 1.700 Οργανισμών του Δημοσίου. Στόχος είναι ο δραστικός περιορισμός του κόστους λειτουργίας του κράτους, από τη συντήρηση όλων αυτών των οργανισμών, μετά και από τις μνημονιακές δεσμεύσεις.
Και εδώ όμως επεκράτησε περίεργο σκεπτικό: Να διατηρηθούν μόνο οι αναγκαίες και χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο υπηρεσίες, «που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να επιτελέσουν ιδιώτες, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα βαρύνουν υπέρμετρα τον Έλληνα φορολογούμενο». Δηλαδή με απλά λόγια όποιες υπηρεσίες είναι κερδοφόρες θα πάνε σε ιδιώτες και οι άλλες, οι επιζήμιες αλλά όμως απαραίτητες για το κοινωνικό σύνολο, θα βαρύνουν το πτωχευμένο Δημόσιο, δαπάνες των φορολογουμένων. Η αγορά όμως είναι ελεύθερη και οι τιμές, παρά την κρίση, ή παραμένουν αμείωτες ή αυξάνουν. Έτσι και αγαθά, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εφ’ όσον περάσουν το κατώφλι της ελεύθερης αγοράς, θα γίνουν απρόσιτα στον περισσότερο κόσμο. Αφού, όπως είναι γνωστό, η ακρίβεια καλπάζει, ενώ μισθοί και συντάξεις συνεχώς μειώνονται. Ακαριαία μάλιστα, με κυβερνητικές πράξεις.
Υπάρχει σοβαρότατο και διαρκές πολιτικό πρόβλημα αδικίας. Και η κοινωνική αδικία οδηγεί με βεβαιότητα στη σύνθλιψη των αδυνάτων. Εκτρέφεται και γιγαντώνεται έτσι, σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, η απόγνωση και το μίσος οδηγώντας το, με μαθηματική ακρίβεια, στις φασιστικές αγκάλες.
Ο κοινωνικός κατήφορος δεν ανακόπτεται με αφελείς και αιφνιδιαστικές ζαριές τύπου ΕΡΤ. Μια παραπαίουσα χώρα, ένας λαός σε πλήρη σύγχυση και απελπισία, έχει ανάγκη από ελπίδα και τιμόνι. Όχι από ζαριές.
Κάλυμνος, Ιούνιος 2013. ioannispatellis@hotmail.com
