Η Αργώ της Καλύμνου - Καθημερινή ηλεκτρονική ενημέρωση για την Κάλυμνο και τα γύρω νησιά

Switch to desktop Register Login

Δανιήλ Α. Ζερβός: Εργολαβία για κατασκευή δρόμου το 1866.

Όπως είναι γνωστό, κατά τον 18ο και 19ο αιώνες οι πρόγονοί μας μετέφεραν τις κατοικίες τους έξω από το Κάστρο και δημιούργησαν την Χώρα,

 

 

η οποία για αρκετές δεκαετίες ήταν η κυρίως πόλη της Καλύμνου, η πρωτεύουσα, έδρα των πολιτικών αρχών και της Μητρόπολης. Ταυτόχρονα επειδή οι δραστηριότητές τους ήσαν κυρίως στη θάλασσα, άρχισαν να χτίζουν κοντά στο λιμάνι αποθήκες, μαγαζιά, αλλά και κατοικίες, βάζοντας έτσι τα θεμέλια ενός νέου οικισμού, ο οποίος συνεχώς αναπτυσσόμενος έγινε η καινούργια πόλη, η Πόθια, η σημερινή πρωτεύουσα της Καλύμνου.

Η ανάπτυξη γύρω από το λιμάνι της νέας πόλης, στην οποία με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότεροι μετέφεραν την μόνιμη κατοικία τους, χωρίς όμως να αποξενώνονται από τη Χώρα, που εξακολουθούσε για αρκετά μεγάλο διάστημα να είναι η έδρα των αρχών και  το κέντρο της ζωής της Καλύμνου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του εμπορίου, που γινόταν μέσω του λιμανιού, δημιούργησε την ανάγκη χάραξης και κατασκευής αμαξιτού δρόμου από την Χώρα προς το λιμάνι.

Σε έναν από τους Κώδικες της Δημογεροντίας υπάρχει το συμφωνητικό, που υπέγραψαν οι Δήμαρχοι εκ μέρους της Κοινότητας, με έναν εργολάβο ‘‘οδοποιό’’, ονόματι Θεόδωρο Θεοδωρίδη, για την ανάθεση της κατασκευής του δρόμου.

Ο εργολάβος, παρόλο που το επώνυμό του αφήνει την δυνατότητα να υποθέσει κανείς ότι ήταν Καλύμνιος, δεν φαίνεται να είχε κάποια σχέση με την Κάλυμνο. Είχε μετακληθεί από την Ελλάδα, και μάλιστα από την Σύρο, για το συγκεκριμένο έργο. Αυτό συνάγεται από το 7ο άρθρο της σύμβασης, όπου αναφέρονται:

1. Ότι η αμοιβή του ορίζεται σε ‘‘Δραχμάς Σύρου αγοραίας’’.

2. Ότι με τον πληρεξούσιο εκπρόσωπο της Κοινότητας Καλύμνου, που προφανώς είχε σταλεί από την Κάλυμνο για να βρει εργολάβο, τον βρήκε, συμφώνησε μαζί του την εργολαβία, και του έδωσε και προκαταβολή της αμοιβής που συμφώνησαν, υπέγραψαν συμβόλαιο ενώπιον Συμβολαιογράφου στην Ερμούπολη της Σύρου. Και

3. Ότι για την παραλαβή και την εξόφληση του έργου πρέπει ο εργολάβος να δώσει ‘‘εγγύησιν εν Σύρω αξιόχρεον’’  για αποκατάσταση όποιας βλάβης ήθελε τυχόν παρουσιαστεί σε διάστημα δύο ετών από την αποπεράτωση και παραλαβή του έργου.

Το συμφωνητικό του εργολάβου με την Κοινότητα παρουσιάζει πιστεύω ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι δείχνει με ποιο τρόπο και ποιούς όρους γινόταν τότε η ανάθεση, ο έλεγχος και η παραλαβή των Κοινοτικών έργων, και ποιές εγγυήσεις εξασφάλιζε η Κοινότητα από τον εργολάβο.

Το συμφωνητικό

[Το κείμενο του συμφωνητικού είναι στις φωτογραφίες διότι δεν είναι πλέον δυνατή η πολυτονική καταχώρησή του.]

Παρατηρήσεις και σχόλια

(1) το οσπήτιον (το χωράφιον) της συζύγου του . . . : Η Καλυμνιακή κοινωνία φαίνεται ότι τότε είχε αρκετά στοιχεία μητριαρχικής οργάνωσης. Ένα απ’ αυτά είναι και το γεγονός ότι η οικογενειακή ακίνητη περιουσία μεταβιβαζόταν από μάνα σε κόρη και ως ιδιοκτήτης, όπως φαίνεται σε παλιές αγκλαβές, αναφερόταν η γυναίκα. Ο άνδρας αναφερόταν ως ιδιοκτήτης μόνο εκείνων των ακινήτων που είχε αγοράσει ο ίδιος, και μάλιστα με τη διευκρινιστική αναφορά ‘‘η αγορασιά του’’ , ή είχε κληρονομήσει από την πατρική του οικογένεια ελλείψει αδελφής, ή κατά παραχώρηση της αδελφής του.

(2) πορσελάνα: Ορυκτή άμμος (Θηραϊκή γη), μείγμα της οποίας με ασβέστη και νερό χρησιμοποιείται ως άριστο συνδετικό υλικό στις οικοδομές. Όπως φαίνεται οι χώροι εξόρυξης, που σήμερα είναι ιδιωτικά νταμάρια, την εποχή εκείνη ήταν Κοινοτική ιδιοκτησία, και όποιος έπαιρνε άμμο πλήρωνε στη Δημαρχία το αντίτιμο.

(3) μετζίτιον (μετζίτι ή μεζίτθι): Νόμισμα που έκοψε ο Σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ (1839-1861) το 1844. Υπήρχε το χρυσό μετζίτι αξίας ίσης προς 1 χρυσή οθωμανική λίρα (100 γρόσια) και το πιο συνηθισμένο ασημένιο μετζίτι αξίας ίσης προς το 1/5 της χρυσής οθωμανικής λίρας (20 γρόσια). Όμως το μετζίτι όπως άλλωστε και η λίρα στις τρέχουσες συναλλαγές στην αγορά είχε άλλη τιμή σε διάφορες εποχές και διάφορους τόπους, μεγαλύτερη των 20 γροσιών. Οι διάφορες αξίες εκφραζόντουσαν μεν σε γρόσια, αλλά οι υπολογισμοί γινόντουσαν σε συσχετισμό με την τρέχουσα στην αγορά τιμή του μετζιτιού και της λίρας, που η πραγματική τους αξία θεωρούνταν σταθερή. Έτσι αν σε μία συναλλαγή λαμβανόταν ως τιμή του μετζιτιού η επίσημη, 20 γρόσια, τότε τα γρόσια χαρακτηριζόντουσαν «ταμιακά γρόσια» ή «επίσημα γρόσια». Αν όμως, όπως κατά κανόνα συνέβαινε στις καθημερινές συναλλαγές, λαμβανόταν ως τιμή του μετζιτιού η ισχύουσα στην αγορά, η οποία π. χ. τον Ιούνιο του 1866 στην Κάλυμνο ήταν 24 γρόσια το μετζίτι, χαρακτηριζόντουσαν «αγοραία γρόσια Καλύμνου» ή απλά «γρόσια Καλύμνου». Οι συναλλαγές μεγάλης αξίας γινόντουσαν απευθείας σε μετζίτια ή λίρες ή και σε διάφορα Ευρωπαϊκά νομίσματα, χρυσά ή αργυρά. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τις Δραχμές του νεαρού τότε Ελληνικού κράτους, όπως φαίνεται από την αναφορά στο άρθρο 7 της σύμβασης σε ‘‘δραχμάς Σύρου αγοραίας’’.

Τελευταία τροποποίηση στις
Δανιήλ Ζερβός

Δανιήλ Ζερβός

E-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι έχετε συμπληρώσει όλα τα πεδία με το (*). Η Αργώ της Καλύμνου διατηρεί το δικαίωμα ελέγχου των σχολίων πριν την ανάρτησή τους. Τα ανάρμοστα και προσβλητικά σχόλια δεν θα δημοσιεύονται.

Argo Kalymnos

Top Desktop version