Είναι πραγματικός άθλος να διοργανώνεις στην επαρχία συναυλία κλασικής μουσικής και να μαγεύεις το κοινό σου. Αυτό ακριβώς κατορθωσαν οι δασκάλες του ωδείου του κ. Γιώργου Μπουφίδη: Μαρία Φωκά-Μπουφίδη στο φλάουτο, Τάνια Σικελιανού στο βιολί και Ξένια Μπορμότοβα-Σκευοφύλαξ στο πιάνο.

Η καθεμιά μουσικός έδινε το δικό της ρεσιτάλ υψηλής δεξιοτεχνίας στην ερμηνεία έργων της κλασικής μουσικής με τις σόλο εκτελέσεις του. Παράλληλα, ως ντουέτα και ως τρίο, έδεναν και οι τρεις σε ένα συμφωνικό σύνολο, που έκαναν μέχρι και μουσικό διάλογο – ή «μουσικό αγώνα», αν δανειστούμε τον όρο από το αρχαίο ελληνικό θέατρο  κλ.π.

Το μουσικό αποτέλεσμα ήταν, θα λέγαμε, «η ευτυχία της μουσικής αρμονίας». Ήταν συναυλία η οποία, πέρα από την καθαρά καλλιτεχνική της διάσταση,  λειτουργούσε και ως διαδικασία εκπαίδευσης μύησης του φιλόμουσου κοινού στην κλασική μουσική. Και αποτελεί πολιτισμική κατάκτηση για την Κάλυμνο το ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ριζώνει η κλασική μουσική ως «καλλιτεχνικό γούστο».

Ο χώρος ήταν και πάλι το εντευκτήριο στο θέατρο Χώρας (είναι το θεατράκι, στο θεατράκι), πιο σωστά: το καφενείο του Δήμου. Αν και δεν κάνει ούτε για καφενείο αυτή η τρύπα. Μικρός, ασφυκτικός, «εξ επαφής» οι καλλιτέχνες με το  κοινό των περίπου πενήντα ατόμων. Όμως - τι να κάνουμε; -  αυτόν μπορεί και διαθέτει η «Κάλυμνος των Γραμμάτων και των  Τεχνών» (που λέει ο λόγος…). Δεν ξέρουμε μετά το καφενείο πόσο ακόμη μπορεί να κατέβει. 

Υπάρχει όμως και η αισιόδοξη όψη:  η συναυλία ήταν προϊόν συνεργασίας με τη Θεατρική Ομάδα Καλύμνου. Και μπορεί αυτό  «πολιτιστικό καφενεδάκι» του Δήμου να προσβάλλει την Κάλυμνο, όμως  οι τρεις στη συναυλία αυτή κυρίες ,με τη συμπαράσταση της ΘΟΚ, ανέβασαν ψηλά την Κάλυμνο ψηλά και επιβεβαίωσαν ότι το νησί αυτό, έξω από τις μάντρες της πολιτικής,  διαθέτει ανθρώπους που είναι ακούραστοι και δυνατοί εργάτες του πολιτισμού.