Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα εκείνης της ημέρας, 12.2.2012, ήταν η καταψήφιση του μνημονίου από μεγάλο αριθμό βουλευτών, προερχομένων από τα 2 μεγάλα, τότε, κόμματα, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων.
Για μένα η καταψήφιση αυτού του κειμένου, που υποθήκευε τη χώρα μου, χωρίς να της δίνει μια προοπτική ανάκαμψης και ανάπτυξης, έστω μακροπρόθεσμα, ήταν μονόδρομος. Γιατί απλά δεν βάζω τίποτε πιο πάνω από το συμφέρον της πατρίδας μου, ούτε το κόμμα και βέβαια πολύ περισσότερο ούτε το προσωπικό μου συμφέρον. Μα καλά θα αναρωτηθείτε, οι υπόλοιποι που υπερψήφισαν είναι προδότες; Δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι για τόσο σπουδαία ζητήματα, η ευθύνη του βουλευτή είναι ατομική και επομένως ο καθένας πρέπει να πράττει σύμφωνα με τη συνείδησή του και όχι με την κομματική γραμμή.
Στο χρόνο που πέρασε συνέβησαν πολλά, μεταξύ των οποίων και δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αποτέλεσμα αυτών ήταν να συγκροτηθεί μια τρικομματική κυβέρνηση, με δύο εκ των εταίρων της, σφοδρούς πολέμιους του μνημονίου μέχρι τότε, αλλά μνημονιακότερους των μνημονιακών στη συνέχεια. Αυτή η κυβέρνηση ανέλαβε εργολαβικά την έτι περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας, τη διάλυση των θεσμών και των δομών του κράτους που υπηρετούν τον πολίτη και εν τέλει την κάμψη του φρονήματος των Ελλήνων.
Από πρώτη ματιά, φαίνεται ότι αυτό το πετυχαίνει χωρίς αντιδράσεις και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόστος. Μέσα στο 2012, μπήκαν 70.000 λουκέτα σε επιχειρήσεις, οι άνεργοι φθάνουν πλέον στο τερατώδες 1.500.000, οι νέοι επιστήμονες 25-35 ετών, που δαπανήσαμε σαν χώρα για να τους σπουδάσουμε, προσφέρουν ήδη την ικμάδα τους σε άλλες χώρες και οι μισθοί –συντάξεις των απλών ανθρώπων ευρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, κάτω από το βάρος των διαρκών περικοπών και της υπερφορολόγησης. Ταυτόχρονα, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, περνάμε από την εποχή της αποκέντρωσης των υπηρεσιών στην εποχή του συγκεντρωτικού κράτους, αφού μια σειρά ζωτικών, για την Περιφέρεια, υπηρεσιών κλείνουν η μία μετά την άλλη, καταδικάζοντας στην ερημοποίηση κυρίως τα νησιά.
Το μεγάλο ερώτημα είναι, πού βρίσκεται και πώς αντιδρά ο λαός, σε όλο αυτό το καταστροφικό τσουνάμι που ισοπεδώνει τη χώρα. Δείχνει ως υπνωτισμένος ή σαν όλη του η εκτόνωση να εξαντλήθηκε στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Δεν ξέρω αλλά δείχνουμε σαν να έχουμε γίνει όλοι ναρκομανείς. Ζούμε με τον φόβο και την αγωνία της εξεύρεσης της δόσης και αφήνουμε τις δύο εκδοχές της τρόικας, εσωτερικού και εξωτερικού, να ασελγούν πάνω στην πατρίδα και στο λαό μας. Επενδύουν όλοι αυτοί στο φόβο μας, στο φόβο μας για την επόμενη ημέρα. Στο φόβο της πείνας αν δεν έρθει η δόση. Από τη μια βλέπουμε ότι αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά, από την άλλη φοβόμαστε τόσο πολύ που δεν τολμάμε ούτε να το πουμε στην παρέα μας μήπως και γίνουμε η αιτία να μην πάρουμε τη δόση. Ο φόβος αυτός αναγκάζει τον κόσμο να σκέφτεται πως θα βρει δρόμους ατομικής διαφυγής και σωτηρίας. Και αυτό γιατί εμείς οι πολιτικοί που διαχωρίσαμε τη θέση μας καταψηφίζοντας τα μνημόνια καθώς και τα αντιμνημονιακά κόμματα, δεν έχουμε απαντήσει ακόμη αξιόπιστα ώστε να πείσουμε τον κόσμο, τι θα γίνει χωρίς τα μνημόνια και χωρίς τις δόσεις.
Δεν έχουμε καταστρώσει ένα συγκεκριμένο και υλοποιήσιμο πρόγραμμα, για το πώς θα απεξαρτηθεί η χώρα από την τανάλια των δανειστών χωρίς να πεινάσει. Γιατί ως φαίνεται, παρ’ όλα τα προβλήματα που προαναφέραμε, ο κόσμος τα κουτσοκαταφέρνει ακόμη. Με βοήθειες, με δανεικά τα φέρνει ακόμη βόλτα και γι’ αυτό τον φοβίζει το άγνωστο του αντιμνημονιακού λόγου. Διαφορετικά δεν εξηγείται αυτή η σιωπηλή ανοχή, που δείχνει απέναντι σε όλα αυτά τα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης, τα οποία πολλαπλασίασαν τα βάρη της χώρας και του λαού.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε όλοι όσοι τα βλέπουμε αυτά, είναι να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συνεννοηθούμε.
Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι η χώρα μας είναι μια πλούσια και ξεχωριστή χώρα, που έχει όλες τις προϋποθέσεις για να ζήσει τους πολίτες της.
Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι ο πολύπαθος λαός μας αξίζει μια καλύτερη ζωή και μπορεί να τα καταφέρει.
Όλοι λοιπόν, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, χωρίς κομματικά χαλκεία, χωρίς παρωπίδες, χωρίς αγκυλώσεις από το παρελθόν, να αποφασίσουμε και να δράσουμε.
Εμείς, στελέχη και φίλοι της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ αυτό πιστεύουμε, αυτό προτείναμε και γι’ αυτό εργαζόμαστε.
Τώρα πριν να είναι πολύ αργά και πριν να είμαστε ξένοι στην ίδια μας τη χώρα.
Αθήνα 12.2.2013
